Բրիջթաունը Բարբադոսի մայրաքաղաքն ու ամենամեծ քաղաքն է։ Նախկինում հայտնի էր որպես Սեն Մայքլի քաղաք, իսկ այժմյան Մեծ Բրիջթաունի տարածքը գտնվում է Սեն Մայքլ ծխում։ Տեղացիները երբեմն անվանում են այն «Քաղաք», սակայն առավել հաճախ պարզապես «Թաուն»։ 2014 թվականի տվյալներով մետրոպոլիտենային շրջանի բնակչությունը կազմում էր մոտավորապես 110,000։

Բրիջթաունի նավահանգիստը գտնվում է Քարլայլի ծոցի ափին (13.106° հս․ լ, 59.632° ար․ երկ․)՝ կղզու հարավ-արևմտյան մասում։ Մեծ Բրիջթաունի որոշ հատվածներ (որոնք պայմանականորեն սահմանվում են ABC մայրուղով) մոտ են հարևան Քրայսթ Չերչ և Սենթ Ջեյմս ծխերի սահմաններին։ Բարբադոսի Գրանտլի Ադամս միջազգային օդանավակայանը գտնվում է քաղաքի կենտրոնից 16 կմ դեպի հարավ-արևելք և ունի ամենօրյա թռիչքներ դեպի Միացյալ Թագավորություն, ԱՄՆ, Կանադա և Կարիբյան տարածաշրջան։ Այժմ քաղաքը չունի տեղական ինքնակառավարման մարմին, սակայն հանդիսանում է ազգային խորհրդարանի ընտրատարածք։ 1950-60-ականների Բրիտանական Արևմտյան Հնդկաստանի կարճաժամկետ դաշնության ժամանակ Բրիջթաունը համարվում էր դաշնային մայրաքաղաքի հնարավոր թեկնածու քաղաքներից մեկը։

Քաղաքի ներկայիս վայրը հիմնադրվել է անգլիացի վերաբնակիչների կողմից 1628 թվականին։ Մինչ այդ Սըր Ուիլյամ Կուրթենի ղեկավարությամբ բնակեցում եղել է Սենթ Ջեյմս Թաունում։ Բրիջթաունը Կարիբյան տարածաշրջանի կարևոր զբոսաշրջային ուղղություններից մեկն է, ինչպես նաև ֆինանսական, տեղեկատվական, համաժողովային կենտրոն և նավային զբոսաշրջության հանգույց։ 2011 թվականի հունիսի 25-ին «Պատմական Բրիջթաունը և դրա կայազորը» ընդգրկվել է ՅՈւՆԵՍԿՕ-ի Համաշխարհային ժառանգության ցանկում։

Parintins is a municipality in the far east of the Amazonas state, Brazil. It is part of a microregion also named Parintins. The population for the entire municipality was 109,150 (2005) and its area is 5,952 km². The city is located on Tupinambarana island in the Amazon River. Parintins is known for a popular folklore festival held there each June called Boi-Bumbá.

Manaus, previously known as Manaós before 1939 and formerly Barra do Rio Negro, is the capital city of the state of Amazonas in the North Region of Brazil. It is situated near the confluence of the Negro and Solimões rivers. With a population of more than 2 million, it is the most populous city of both the Brazilian state of Amazonas and the Amazon rainforest.

The city was founded in 1669 as the Fort of São José do Rio Negro. It was elevated to a town in 1832 with the name of "Manaus", an altered spelling of the indigenous Manaós peoples, and legally transformed into a city on October 24, 1848, with the name of Cidade da Barra do Rio Negro, Portuguese for "The City of the Margins of the Black River". On September 4, 1856 it returned to its original name.

Manaus is located in the middle of the Amazon rainforest, and access to the city is primarily by boat or airplane. This isolation helped preserve both the natural environment as well as the culture of the city. The culture of Manaus, more than in any other urban area of Brazil, preserves the habits of Native Brazilian tribes. The city is the main access point for visiting the fauna and flora of the Brazilian Amazon. Few places in the world afford such a variety of plants, birds, insects, and fishes.

It was known at the beginning of the century, as "Heart of the Amazon" and "City of the Forest". Currently its main economic engine is the Industrial Park of Manaus, a Free Economic Zone. The city has a free port and an international airport. Its manufactures include electronics, chemical products, and soap; there are distilling and ship construction industries. Manaus also exports Brazil nuts, rubber, jute and rosewood oil. It has a cathedral, opera house, zoologicaland botanical gardens, an ecopark and regional and native peoples museums.

With a population of 2,145,444 people in 2018, Manaus is the most populous city in the Brazilian Amazon area and the 7th most populous in the country. It is located on the north bank of the Negro River, 18 km (11 mi) above the meeting of the rivers where the Negro merges with the Solimões, to form the Amazon proper. Manaus is 1,400 km (900 mi) inland from the Atlantic Ocean. It is the hub of tourism for the rivers, the jungle lodges and the river cruises.

The Solimões and Negro rivers meet just east of Manaus and join to form the Amazon River (using the Brazilian definition of the river; elsewhere, Solimões is considered the upper part of the Amazon). Rubber made it the richest city in South America during the late 1800s. Rubber also helped Manaus earn its nickname, the "Paris of the Tropics". Many wealthy European families settled in Manaus and brought their love for sophisticated European art, architectureand culture with them. Manaus is also a duty-free zone, which has encouraged development in the region.

Manaus, previously known as Manaós before 1939 and formerly Barra do Rio Negro, is the capital city of the state of Amazonas in the North Region of Brazil. It is situated near the confluence of the Negro and Solimões rivers. With a population of more than 2 million, it is the most populous city of both the Brazilian state of Amazonas and the Amazon rainforest.

The city was founded in 1669 as the Fort of São José do Rio Negro. It was elevated to a town in 1832 with the name of "Manaus", an altered spelling of the indigenous Manaós peoples, and legally transformed into a city on October 24, 1848, with the name of Cidade da Barra do Rio Negro, Portuguese for "The City of the Margins of the Black River". On September 4, 1856 it returned to its original name.

Manaus is located in the middle of the Amazon rainforest, and access to the city is primarily by boat or airplane. This isolation helped preserve both the natural environment as well as the culture of the city. The culture of Manaus, more than in any other urban area of Brazil, preserves the habits of Native Brazilian tribes. The city is the main access point for visiting the fauna and flora of the Brazilian Amazon. Few places in the world afford such a variety of plants, birds, insects, and fishes.

It was known at the beginning of the century, as "Heart of the Amazon" and "City of the Forest". Currently its main economic engine is the Industrial Park of Manaus, a Free Economic Zone. The city has a free port and an international airport. Its manufactures include electronics, chemical products, and soap; there are distilling and ship construction industries. Manaus also exports Brazil nuts, rubber, jute and rosewood oil. It has a cathedral, opera house, zoologicaland botanical gardens, an ecopark and regional and native peoples museums.

With a population of 2,145,444 people in 2018, Manaus is the most populous city in the Brazilian Amazon area and the 7th most populous in the country. It is located on the north bank of the Negro River, 18 km (11 mi) above the meeting of the rivers where the Negro merges with the Solimões, to form the Amazon proper. Manaus is 1,400 km (900 mi) inland from the Atlantic Ocean. It is the hub of tourism for the rivers, the jungle lodges and the river cruises.

The Solimões and Negro rivers meet just east of Manaus and join to form the Amazon River (using the Brazilian definition of the river; elsewhere, Solimões is considered the upper part of the Amazon). Rubber made it the richest city in South America during the late 1800s. Rubber also helped Manaus earn its nickname, the "Paris of the Tropics". Many wealthy European families settled in Manaus and brought their love for sophisticated European art, architectureand culture with them. Manaus is also a duty-free zone, which has encouraged development in the region.

Սքարբորոն (Տոբագո) հմայիչ քաղաք է, որը գտնվում է Տոբագո կղզու արևելյան ափին՝ Կարիբյան ծովում։ Որպես կղզու մայրաքաղաք՝ այն հանդիսանում է Տոբագոյի մշակութային և պատմական կենտրոնը։ Քաղաքը հայտնի է իր գունեղ փողոցներով, աշխույժ շուկաներով և հնագույն շինություններով, որոնք ներդաշնակորեն միաձուլվում են ժամանակակից կառուցապատման հետ։ Քաղաքի հիմնական տեսարժան վայրերից է Սուրբ Աննայի եկեղեցին, կառուցված 1770 թվականին, որն ունի կարևոր պատմական նշանակություն։ Տեղացիների շուկան նույնպես գրավում է զբոսաշրջիկներին՝ իր թարմ մրգերով, համեմունքներով և ձեռագործ աշխատանքներով։

Բացի մշակութային տեսարժան վայրերից՝ Սքարբորոն նաև առաջարկում է բնության հրաշալի տեսարաններ։ Մոտակայքում կան սպիտակ ավազով և բյուրեղյա մաքուր ջրով լողափեր, որոնք հարմար են լողալու և սուզվելու համար։ Հատուկ հայտնի է Փլեզընթ ծոցը՝ իր տեսարժան բնապատկերներով և հարուստ ստորջրյա աշխարհով։ Սքարբորոն նաև իդեալական մեկնարկային կետ է ամբողջ Տոբագոն ուսումնասիրելու և ակտիվ հանգիստ վայելելու համար։

Բրիջթաունը Բարբադոսի մայրաքաղաքն ու ամենամեծ քաղաքն է։ Նախկինում հայտնի էր որպես Սեն Մայքլի քաղաք, իսկ այժմյան Մեծ Բրիջթաունի տարածքը գտնվում է Սեն Մայքլ ծխում։ Տեղացիները երբեմն անվանում են այն «Քաղաք», սակայն առավել հաճախ պարզապես «Թաուն»։ 2014 թվականի տվյալներով մետրոպոլիտենային շրջանի բնակչությունը կազմում էր մոտավորապես 110,000։

Բրիջթաունի նավահանգիստը գտնվում է Քարլայլի ծոցի ափին (13.106° հս․ լ, 59.632° ար․ երկ․)՝ կղզու հարավ-արևմտյան մասում։ Մեծ Բրիջթաունի որոշ հատվածներ (որոնք պայմանականորեն սահմանվում են ABC մայրուղով) մոտ են հարևան Քրայսթ Չերչ և Սենթ Ջեյմս ծխերի սահմաններին։ Բարբադոսի Գրանտլի Ադամս միջազգային օդանավակայանը գտնվում է քաղաքի կենտրոնից 16 կմ դեպի հարավ-արևելք և ունի ամենօրյա թռիչքներ դեպի Միացյալ Թագավորություն, ԱՄՆ, Կանադա և Կարիբյան տարածաշրջան։ Այժմ քաղաքը չունի տեղական ինքնակառավարման մարմին, սակայն հանդիսանում է ազգային խորհրդարանի ընտրատարածք։ 1950-60-ականների Բրիտանական Արևմտյան Հնդկաստանի կարճաժամկետ դաշնության ժամանակ Բրիջթաունը համարվում էր դաշնային մայրաքաղաքի հնարավոր թեկնածու քաղաքներից մեկը։

Քաղաքի ներկայիս վայրը հիմնադրվել է անգլիացի վերաբնակիչների կողմից 1628 թվականին։ Մինչ այդ Սըր Ուիլյամ Կուրթենի ղեկավարությամբ բնակեցում եղել է Սենթ Ջեյմս Թաունում։ Բրիջթաունը Կարիբյան տարածաշրջանի կարևոր զբոսաշրջային ուղղություններից մեկն է, ինչպես նաև ֆինանսական, տեղեկատվական, համաժողովային կենտրոն և նավային զբոսաշրջության հանգույց։ 2011 թվականի հունիսի 25-ին «Պատմական Բրիջթաունը և դրա կայազորը» ընդգրկվել է ՅՈւՆԵՍԿՕ-ի Համաշխարհային ժառանգության ցանկում։