Порту является вторым по величине городом Португалии после Лиссабона и одним из крупных городских районов Пиренейского полуострова. Население самого города составляет 237 591 человек, а в столичном районе Порту, который выходит за административные пределы города, проживает 1,9 миллиона человек (2011 год) на площади 2 395 км2 (925 кв. Миль), что делает его вторым самый большой городской район в Португалии. Он признан глобальным городом гамма-уровня Исследовательской группой по глобализации и глобальным городам (GaWC), единственным португальским городом, кроме Лиссабона, который был признан глобальным городом.

Расположенный вдоль устья реки Дору на севере Португалии, Порту является одним из старейших европейских центров, и его историческое ядро ​​было объявлено ЮНЕСКО объектом Всемирного наследия в 1996 году. Западная часть его городской территории простирается до береговой линии Атлантического океана. Его поселение датируется много веков, когда он был форпостом Римской империи. Его объединенное кельтско-латинское имя, Portus Cale, было названо происхождением названия «Португалия», основанного на транслитерации и устной эволюции от латыни. На португальском языке название города пишется с определенной статьей  о Порту ; следовательно, его английское название произошло от неправильного толкования устного произношения и упоминается как  Опорто  в современной литературе и многими ораторами.

Порту является вторым по величине городом Португалии после Лиссабона и одним из крупных городских районов Пиренейского полуострова. Население самого города составляет 237 591 человек, а в столичном районе Порту, который выходит за административные пределы города, проживает 1,9 миллиона человек (2011 год) на площади 2 395 км2 (925 кв. Миль), что делает его вторым самый большой городской район в Португалии. Он признан глобальным городом гамма-уровня Исследовательской группой по глобализации и глобальным городам (GaWC), единственным португальским городом, кроме Лиссабона, который был признан глобальным городом.

Расположенный вдоль устья реки Дору на севере Португалии, Порту является одним из старейших европейских центров, и его историческое ядро ​​было объявлено ЮНЕСКО объектом Всемирного наследия в 1996 году. Западная часть его городской территории простирается до береговой линии Атлантического океана. Его поселение датируется много веков, когда он был форпостом Римской империи. Его объединенное кельтско-латинское имя, Portus Cale, было названо происхождением названия «Португалия», основанного на транслитерации и устной эволюции от латыни. На португальском языке название города пишется с определенной статьей  о Порту ; следовательно, его английское название произошло от неправильного толкования устного произношения и упоминается как  Опорто  в современной литературе и многими ораторами.

Դուրոյի հովտի սրտում խնամքով թաքնված Պինյանը հիացնում է իր խաղողի այգիներով, որոնք սփռված են տեռասաձեւ լանջերին ոլորուն գետի վրայով։ Այս փոքրիկ պորտուգալական քաղաքը, շրջապատված է գեղատեսիլ բնությամբ, համարվում է տարածաշրջանի գլխավոր գինեգործական կենտրոններից մեկը և ընդգրկված է ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի Համաշխարհային ժառանգության ցուցակում։ Այստեղից սկսվում են բազմաթիվ գետային զբոսանքներ, իսկ ճանապարհորդությունը պատկերավոր Linha do Douro երկաթուղով իրական հաճույք է բնության և պատմության սիրահարների համար։

Պինյանը հայտնի է իր հյուրընկալ և իսկական մթնոլորտով․ հին երկաթուղային կայարանը, զարդարված ավանդական պորտուգալական կղմինդրով՝ ազուլեժուով, պատմում է խաղողի բերքի և գետի կյանքի մասին։ Այցելուները կարող են մնալ տեղական գինեգործարաններում (quintas), համտեսել պորտվեյն ուղիղ արտադրության վայրում և վայելել արևամուտները՝ արտացոլված գետի ջրերում։ Սա իդեալական վայր է նրանց համար, ովքեր փնտրում են հանգիստ և մշակութային հանգիստ՝ շրջապատված բնությամբ։

Վեգա դե Տերոնը Իսպանիայի արևմուտքում՝ Պորտուգալիայի սահմանին մոտ, Սալամանկայի նահանգում գտնվող փոքր, սակայն ռազմավարական նշանակություն ունեցող գետային նավահանգիստ է։ Այն Դուերո գետի վրա գտնվող նավարկությունների վերջին կանգառն է՝ Պորտուգալիայից Իսպանիա մուտք գործելու համար։ Նավահանգիստը շրջապատված է Կաստիլիա և Լեոն տարածաշրջանի գեղատեսիլ բլուրներով ու խաղողի այգիներով և հանդիսանում է դարպաս դեպի իսպանական գյուղական վայրեր, որոնք պահպանել են ավանդական ապրելակերպը։

Այստեղից զբոսաշրջիկները հաճախ սկսում են այցելությունները դեպի Սալամանկա՝ Եվրոպայի ամենահին համալսարանական քաղաքներից մեկը, որը գտնվում է մոտավորապես 90 կմ հեռավորության վրա։ Վեգա դե Տերոնը նաև սիրված է գինու սիրահարների շրջանում, քանի որ մոտ է Ռիբերա դել Դուերոյի նշանավոր գինու տարածաշրջանին։ Սա իդեալական վայր է իսպանական պատմության, ճարտարապետության և գաստրոնոմիայի հանգիստ ու համեղ ճանաչման համար՝ Պորտուգալիայի հյուսիսային կանաչ հովիտներով կատարած նավարկությունից հետո։ Չնայած իր համեստ չափերին, նավահանգիստը կարևոր դեր է խաղում երկու երկրների միջև մշակութային ճանապարհին։

Վեգա դե Տերոնը Իսպանիայի արևմուտքում՝ Պորտուգալիայի սահմանին մոտ, Սալամանկայի նահանգում գտնվող փոքր, սակայն ռազմավարական նշանակություն ունեցող գետային նավահանգիստ է։ Այն Դուերո գետի վրա գտնվող նավարկությունների վերջին կանգառն է՝ Պորտուգալիայից Իսպանիա մուտք գործելու համար։ Նավահանգիստը շրջապատված է Կաստիլիա և Լեոն տարածաշրջանի գեղատեսիլ բլուրներով ու խաղողի այգիներով և հանդիսանում է դարպաս դեպի իսպանական գյուղական վայրեր, որոնք պահպանել են ավանդական ապրելակերպը։

Այստեղից զբոսաշրջիկները հաճախ սկսում են այցելությունները դեպի Սալամանկա՝ Եվրոպայի ամենահին համալսարանական քաղաքներից մեկը, որը գտնվում է մոտավորապես 90 կմ հեռավորության վրա։ Վեգա դե Տերոնը նաև սիրված է գինու սիրահարների շրջանում, քանի որ մոտ է Ռիբերա դել Դուերոյի նշանավոր գինու տարածաշրջանին։ Սա իդեալական վայր է իսպանական պատմության, ճարտարապետության և գաստրոնոմիայի հանգիստ ու համեղ ճանաչման համար՝ Պորտուգալիայի հյուսիսային կանաչ հովիտներով կատարած նավարկությունից հետո։ Չնայած իր համեստ չափերին, նավահանգիստը կարևոր դեր է խաղում երկու երկրների միջև մշակութային ճանապարհին։

Պորտուգալիայի հյուսիս-արևելքում, Իսպանիայի սահմանին մոտ, թաքնված է Բարսա դ’Ալվա գյուղը՝ փոքրիկ, բայց հոգեպես հարուստ անկյուն: Այստեղ Դուերո գետը հանդիպում է իսպանական Սալամանկային, իսկ շրջապատող լեռնաշղթաներն ու խաղողի այգիները ստեղծում են իդեալական ֆոն անմոռանալի գետի նավարկության մեկնարկի համար։ Դեռ XIX դարում կառուցված երկաթուղային կայարանը ժամանակին կապում էր Լիսաբոնը Մադրիդի հետ և այսօր էլ հիշեցնում է գյուղի պատմական կարևորության մասին։

Այսօր Բարսա դ’Ալվան հիասքանչ վայր է նրանց համար, ովքեր փնտրում են խաղաղություն, բնություն ու լավ գինի։ Այցելուները գալիս են տեսնելու շքեղ խաղողի այգիները, վայելելու տեղական պորտվեյնը և զբոսնելու հին երկաթուղային գծի երկայնքով։ Մերձակայքում կարելի է տեսնել արծիվների և արագիլների բներ, իսկ օդը լցված է հազարամյա բույսերի բուրմունքով։ Սա իդեալական կանգառ է դեպի իսկական Պորտուգալիա՝ հանգիստ, հյուրընկալ և անկեղծ։

Պորտուգալիայի հյուսիս-արևելքում, Իսպանիայի սահմանին մոտ, թաքնված է Բարսա դ’Ալվա գյուղը՝ փոքրիկ, բայց հոգեպես հարուստ անկյուն: Այստեղ Դուերո գետը հանդիպում է իսպանական Սալամանկային, իսկ շրջապատող լեռնաշղթաներն ու խաղողի այգիները ստեղծում են իդեալական ֆոն անմոռանալի գետի նավարկության մեկնարկի համար։ Դեռ XIX դարում կառուցված երկաթուղային կայարանը ժամանակին կապում էր Լիսաբոնը Մադրիդի հետ և այսօր էլ հիշեցնում է գյուղի պատմական կարևորության մասին։

Այսօր Բարսա դ’Ալվան հիասքանչ վայր է նրանց համար, ովքեր փնտրում են խաղաղություն, բնություն ու լավ գինի։ Այցելուները գալիս են տեսնելու շքեղ խաղողի այգիները, վայելելու տեղական պորտվեյնը և զբոսնելու հին երկաթուղային գծի երկայնքով։ Մերձակայքում կարելի է տեսնել արծիվների և արագիլների բներ, իսկ օդը լցված է հազարամյա բույսերի բուրմունքով։ Սա իդեալական կանգառ է դեպի իսկական Պորտուգալիա՝ հանգիստ, հյուրընկալ և անկեղծ։

Հոգևոր նշանակությամբ լի խաղաղ հանգիստ է սպասում ձեզ Սենյորա դոս Աֆլիտոս-ում՝ վայր, որը դարեր շարունակ գրավում է ուխտավորներին և ճանապարհորդներին՝ հոգեկան անդորրը փնտրելիս։ Կանաչ բլուրների մեջ գտնվող այս սրբավայրը ոչ միայն հոգևոր կենտրոն է, այլև դիտակետ՝ շշմեցնող տեսարաններով։ Այստեղ մթնոլորտը հատկապես հանդարտ է. զանգերի մեղմ ձայնը միահյուսվում է տերևների շրշյունին՝ ստեղծելով ներդաշնակություն։

Սենյորա դոս Աֆլիտոս-ը հայտնի է Սուրբ Մարիամին նվիրված մատուռով, որի մոտ մարդիկ գալիս են տխրության և փորձությունների պահերին։ Տեղացիները հաճախ են այցելում՝ աղոթքներով ու մոմերով, իսկ զբոսաշրջիկները՝ իսկական փորձառության ու բնության գեղեցկության համար։ Գարնանը այս վայրը հմայիչ է՝ ծաղկող ծառերով, թարմ օդով և օրհնված խաղաղության զգացողությամբ՝ դառնալով իդեալական կանգառ Պորտուգալիայի կենտրոնով ճանապարհորդելիս։

Հոգևոր նշանակությամբ լի խաղաղ հանգիստ է սպասում ձեզ Սենյորա դոս Աֆլիտոս-ում՝ վայր, որը դարեր շարունակ գրավում է ուխտավորներին և ճանապարհորդներին՝ հոգեկան անդորրը փնտրելիս։ Կանաչ բլուրների մեջ գտնվող այս սրբավայրը ոչ միայն հոգևոր կենտրոն է, այլև դիտակետ՝ շշմեցնող տեսարաններով։ Այստեղ մթնոլորտը հատկապես հանդարտ է. զանգերի մեղմ ձայնը միահյուսվում է տերևների շրշյունին՝ ստեղծելով ներդաշնակություն։

Սենյորա դոս Աֆլիտոս-ը հայտնի է Սուրբ Մարիամին նվիրված մատուռով, որի մոտ մարդիկ գալիս են տխրության և փորձությունների պահերին։ Տեղացիները հաճախ են այցելում՝ աղոթքներով ու մոմերով, իսկ զբոսաշրջիկները՝ իսկական փորձառության ու բնության գեղեցկության համար։ Գարնանը այս վայրը հմայիչ է՝ ծաղկող ծառերով, թարմ օդով և օրհնված խաղաղության զգացողությամբ՝ դառնալով իդեալական կանգառ Պորտուգալիայի կենտրոնով ճանապարհորդելիս։

Լուռ թաքնված Դորու շրջանի բլուրների մեջ՝ Ferradosa-ն հմայում է ճանապարհորդներին, ովքեր փնտրում են չհպված բնություն և հանգիստ մթնոլորտ։ Այս փոքրիկ պորտուգալական գյուղը, որը տեղակայված է նույնանուն երկաթուղային կայարանի մոտ, համարվում է ամենագեղեցիկ վայրերից մեկը Դորու գետի երկայնքով, որտեղ խաղողի այգիները իջնում են դեպի ջուրը, իսկ գնացքները դանդաղ անցնում են կամրջով՝ բացահայտելով հիասքանչ տեսարաններ։

Ferradosa-ն իդեալական է նրանց համար, ովքեր ցանկանում են փախչել քաղաքի աղմուկից և մխրճվել մի աշխարհի մեջ, որտեղ ժամանակը կարծես կանգ է առել։ Այստեղ կարելի է զբոսնել խաղողի այգիներում, հետևել տեղացի գինեգործների առօրյային և անմոռանալի լուսանկարներ անել նշանավոր երկաթուղային կամրջի մոտ։ Այս վայրը հաճախ մնում է հիմնական զբոսաշրջային երթուղիներից դուրս, ինչը այն դարձնում է իսկական գանձ՝ իսկական տպավորությունների սիրահարների համար։

Պորտուգալական Ֆոլգոզա գյուղի համեստ հմայքը իդեալական է նրանց համար, ովքեր ցանկանում են զգալ Դորու հովտի իսկական մթնոլորտը։ Գտնվելով համանուն գետի գեղեցիկ ափին՝ Ֆոլգոզան առաջարկում է բնության, գինեգործության ավանդույթների և հանգիստ ապրելակերպի ներդաշնակ միաձուլում։ Այցելուներին սպասում են նեղ փողոցներ, խաղողի այգիներ, որոնք ձգվում են դեպի ջուրը, և համեղ տեղական խոհանոց՝ կենտրոնացած գինու և թարմ ձկան վրա։

Ֆոլգոզան հատկապես սիրված է գաստրոնոմիայի սիրահարների շրջանում․ այստեղ է տեղակայված հայտնի DOC ռեստորանը՝ շեֆ Ռուի Պաուլայի ղեկավարությամբ, որտեղ կարելի է վայելել բարձրակարգ խոհանոց՝ գետի տեսարանով։ Տեղաբնիկ գինեգործարանների հարևանությամբ գյուղը հիանալի մեկնարկային կետ է պորտվեյնի մշակույթի բացահայտման և ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի ցանկում ընդգրկված տեռասային խաղողի այգիներում զբոսանքների համար։

Պորտուգալիայի Դոուրո հիասքանչ հովտի սրտում գտնվում է փոքրիկ գյուղ, որն ապշեցնում է իր գրավչությամբ ու հանգստությամբ: Բիտետոշ հայտնի է իր տեսարժան բնապատկերներով, որտեղ տեռասավորված խաղող այգիները տարածվում են սարերի վրայով, իսկ Դոուրո գետը փայլում է հեռվում: Գյուղը հանգիստ հանգստավայր է այն ճանապարհորդների համար, ովքեր ցանկանում են խուսափել քաղաքի խուճապից, առաջարկելով իսկական պորտուգալական գյուղի փորձ՝ իր ջերմ բնակիչներով ու ավանդական ճարտարապետությամբ:

Չնայած այն բանին, որ դուք կարող եք ուսումնասիրել շրջակա խաղող այգիները, որոնք արտադրում են տարածաշրջանի լավագույն պորտու գինիներից մեկը, կամ պարզապես քայլել նեղ փողոցներով՝ Բիտետոշ առաջարկում է եզակի ներգործություն տարածաշրջանի մշակութային ժառանգության վրա: Իր մոտ լինելը Պեզո դա Ռեգու պատմական քաղաքին դարձնում է այն իդեալական ելակետ Դոուրո հովտի բնական գեղեցկության ու վինեգործական ավանդույթների բացահայտման համար: Բացի այդ, այցելուները կարող են վայելել գետը և շրջակա բնապատկերի շնչառող տեսարանները, ինչը դարձնում է Բիտետոշ անմոռանալի գիշերակաց այն ճանապարհորդների համար, ովքեր փնտրում են հանգստություն և իսկական պորտուգալական կյանքի համտեսում:

Պորտուգալիայի Դոուրո հիասքանչ հովտի սրտում գտնվում է փոքրիկ գյուղ, որն ապշեցնում է իր գրավչությամբ ու հանգստությամբ: Բիտետոշ հայտնի է իր տեսարժան բնապատկերներով, որտեղ տեռասավորված խաղող այգիները տարածվում են սարերի վրայով, իսկ Դոուրո գետը փայլում է հեռվում: Գյուղը հանգիստ հանգստավայր է այն ճանապարհորդների համար, ովքեր ցանկանում են խուսափել քաղաքի խուճապից, առաջարկելով իսկական պորտուգալական գյուղի փորձ՝ իր ջերմ բնակիչներով ու ավանդական ճարտարապետությամբ:

Չնայած այն բանին, որ դուք կարող եք ուսումնասիրել շրջակա խաղող այգիները, որոնք արտադրում են տարածաշրջանի լավագույն պորտու գինիներից մեկը, կամ պարզապես քայլել նեղ փողոցներով՝ Բիտետոշ առաջարկում է եզակի ներգործություն տարածաշրջանի մշակութային ժառանգության վրա: Իր մոտ լինելը Պեզո դա Ռեգու պատմական քաղաքին դարձնում է այն իդեալական ելակետ Դոուրո հովտի բնական գեղեցկության ու վինեգործական ավանդույթների բացահայտման համար: Բացի այդ, այցելուները կարող են վայելել գետը և շրջակա բնապատկերի շնչառող տեսարանները, ինչը դարձնում է Բիտետոշ անմոռանալի գիշերակաց այն ճանապարհորդների համար, ովքեր փնտրում են հանգստություն և իսկական պորտուգալական կյանքի համտեսում:

Порту является вторым по величине городом Португалии после Лиссабона и одним из крупных городских районов Пиренейского полуострова. Население самого города составляет 237 591 человек, а в столичном районе Порту, который выходит за административные пределы города, проживает 1,9 миллиона человек (2011 год) на площади 2 395 км2 (925 кв. Миль), что делает его вторым самый большой городской район в Португалии. Он признан глобальным городом гамма-уровня Исследовательской группой по глобализации и глобальным городам (GaWC), единственным португальским городом, кроме Лиссабона, который был признан глобальным городом.

Расположенный вдоль устья реки Дору на севере Португалии, Порту является одним из старейших европейских центров, и его историческое ядро ​​было объявлено ЮНЕСКО объектом Всемирного наследия в 1996 году. Западная часть его городской территории простирается до береговой линии Атлантического океана. Его поселение датируется много веков, когда он был форпостом Римской империи. Его объединенное кельтско-латинское имя, Portus Cale, было названо происхождением названия «Португалия», основанного на транслитерации и устной эволюции от латыни. На португальском языке название города пишется с определенной статьей  о Порту ; следовательно, его английское название произошло от неправильного толкования устного произношения и упоминается как  Опорто  в современной литературе и многими ораторами.

Порту является вторым по величине городом Португалии после Лиссабона и одним из крупных городских районов Пиренейского полуострова. Население самого города составляет 237 591 человек, а в столичном районе Порту, который выходит за административные пределы города, проживает 1,9 миллиона человек (2011 год) на площади 2 395 км2 (925 кв. Миль), что делает его вторым самый большой городской район в Португалии. Он признан глобальным городом гамма-уровня Исследовательской группой по глобализации и глобальным городам (GaWC), единственным португальским городом, кроме Лиссабона, который был признан глобальным городом.

Расположенный вдоль устья реки Дору на севере Португалии, Порту является одним из старейших европейских центров, и его историческое ядро ​​было объявлено ЮНЕСКО объектом Всемирного наследия в 1996 году. Западная часть его городской территории простирается до береговой линии Атлантического океана. Его поселение датируется много веков, когда он был форпостом Римской империи. Его объединенное кельтско-латинское имя, Portus Cale, было названо происхождением названия «Португалия», основанного на транслитерации и устной эволюции от латыни. На португальском языке название города пишется с определенной статьей  о Порту ; следовательно, его английское название произошло от неправильного толкования устного произношения и упоминается как  Опорто  в современной литературе и многими ораторами.